เส้นทางไม่ใช่ฝันวันต่อวันของกูนั้นยังต้องเดินไป
อดทนถึงอย่างไรก้าวต่อไปแต่สุดท้ายแม่งก็เหมือนเดิม
เหลื่อมล้ำในสังคมใครผิดก็เหยียบให้จมมีแต่ซ้ำเติม
แก่งแย่งชิงดียากที่จะกลับไปเริ่มกลับไปแก้ตัว
กูเบื่อสังคมทับถม กูเบื่อสังคมนินทา
ปล่อยวางชีวิตเถอะหนาอย่าไปสนใจ
จนก็จนแต่กูกูไม่แคร์ กูไม่สน กูไม่แข่งไม่ขัน
ใครจะมีใครจะมั่งคั่งแม่งก็ช่าง กูไม่เคยสนใจ
กูจะสู้ กูจะดิ้น จนชีวิตของกูจะสิ้นตราบกูยังหายใจ
เพื่อครอบครัวกูไม่สนหน้าไหนใครพูดอย่างไรกูไม่แคร์
ผิดหวังกับสังคมบางคนได้เกียรตินิยมแม่งตกงาน
ก็ผู้ใหญ่ในเมืองในบ้านอุปถัมภ์แต่ลูกหลานกูล่ะท้อใจ
นามสกุลไม่เด่นไม่ดังจึงไม่ได้เป็นอย่างที่หวังมึงต้องทำใจ
โลกใบนี้มันแคบเกินไปนานแค่ไหนอีกเมื่อไรถึงจะเท่าเทียม
กูเบื่อสังคมทับถม กูเบื่อสังคมนินทา
ตอนมีผลประโยชน์ก็เข้าหาพอหมดค่าแม่งก็หายไป
จนก็จนแต่กูกูไม่แคร์ กูไม่สน กูไม่แข่งไม่ขัน
ใครจะมีใครจะมั่งคั่งแม่งก็ช่าง กูไม่เคยสนใจ
กูจะสู้ กูจะดิ้น จนชีวิตของกูจะสิ้นตราบกูยังหายใจ
เพื่อครอบครัวกูไม่สนหน้าไหนใครพูดอย่างไรกูไม่แคร์
จนก็จนแต่กูกูไม่แคร์ กูไม่สน กูไม่แข่งไม่ขัน
ใครจะมีใครจะมั่งคั่งแม่งก็ช่าง กูไม่เคยสนใจ
กูจะสู้ กูจะดิ้น จนชีวิตของกูจะสิ้นตราบกูยังหายใจ
เพื่อครอบครัวกูไม่สนหน้าไหนใครพูดอย่างไรกูไม่แคร์
จนก็จนแต่กูกูไม่แคร์ กูไม่สน กูไม่แข่งไม่ขัน
ใครจะมีใครจะมั่งคั่งแม่งก็ช่าง กูไม่เคยสนใจ
กูจะสู้ กูจะดิ้น จนชีวิตของกูจะสิ้นตราบกูยังหายใจ
เพื่อครอบครัวกูไม่สนหน้าไหนใครพูดอย่างไรกูไม่แคร์
เพื่อครอบครัวกูไม่สนหน้าไหนใครพูดอย่างไรกูไม่แคร์